Excalibur kılıcı

Camelot efsanesine göre Excalibur kılıcını kayadan çıkaracak olan kişi kılıcın sahibiydi ve kral olacaktı. Arthur, kimsenin kayadan çıkarmayı başaramadığı kılıcı bir hamlede yerinden  çekip çıkarmıştı. O, olanaksız olanı yapmış,  gücüyle tüm halkı büyülemişti. Arthur kral oldu.

Excalibur kılıcı gerçeğin sembolüydü. Gerçeğin kılıcı, Britanya halkına birliği, hoşgörüyü ve barışı getirdi. Gerçek olan sevgiydi.

Savaşın, korkunun, kehanetlerin, batıl inançların ve büyücülerin kol gezdiği o ortaçağ denilen dönemde mucizelere inanılırdı,  daha doğrusu mucizeler içerde değil, dışarda aranırdı. Kulaktan kulağa dolaşıp efsane haline gelen bir sürü hikayeler vardı. Sadece efsane kahramanları mucizeleri yaratır, halk bunu hayranlıkla birbirlerine anlatır dururdu. Krallığı yönetenler  zorbalık ve doğa üstü güçlerle halkı ezer, kimse inanmadığı bir şeye karşı koymaya cesaret edemezdi. Kimse kendi içindeki muhteşem potansiyeli bilmez, herkes ne yaparsa o kadarını yapabileceğine inanırdı. Krallığın gücü ve ihtişamı ile halkın gözleri kamaşmıştı, kendi içlerine baktıklarında ise gözleri kör oluyordu. Arthur dışında hiç kimse, o taşa saplanmış kılıcın çıkarılabileceğine gerçekten inanmamıştı.

Ortaçağ, insanların Tanrı’dan en uzak oldukları  zamanlardı. Herkes bir şekilde ibadet ederdi.Ancak kendilerinden çok uzakta gördükleri Tanrı ile ilişkileri acınma ve korkuya dayalıydı.

O zamanki bizler, aramış taramış bulamamıştık gerçek sevgiyi.Bakmayı akıl edemediğimiz bir yere saklanmıştı oysa. İçimize saklanmış olan sevgi, mucizeleri gerçeğe çeviren bir dönüştürücü. Bunu anlayan herkes kral olacak. Excalibur kılıcı herkesin elinde olabilir. Bu dünyaya  geliş  amacımız  sevgiyi deneyimlemek  ise,  sevgi doğal olarak tam da elimizin altında olmalı, değil mi? O kılıcı kayadan şimdi çıkarın.

Sevgiyle,

Mine Erkan